حافظ شیرازی که همه ایرانیان با اشعار وی آشنایی دارند و همیشه در محافل صمیمی خود از اشعار او برای تفال زدن بهره میگیرند، غزلیات شیرین و دلکشی دارد که حتی غیر فارسی زبانان هم شیفته آن هستند.
لقب حافظ از این جهت به لسانالغیب داده شده است که در نوجوانی، قرآن را تماما از حفظ میکند و حتما تاثیرگذاری اشعار وی نیز در همین تلاش وی در حفظ قرآن و سعی در الگوبرداری از زیباییهای ادبی و معنایی آن است.
گوته، نابغه و ادیب آلمانی، دیوان غربی-شرقی خود را تحت تأثیر دیوان حافظ سرود و فصل دوم آن را با نام «حافظنامه» به اشعاری در مدح حافظ اختصاص داد که از جملهٔ آنها میتوان به شعر زیر اشاره کرد:
حافظا، در غزلهایت میشنوم
که شاعران را بزرگ داشتهای.
بنگر که اینک پاسخی فراخورت میدهم:
بزرگ اویی است که این سپاس به بزرگداشتِ اوست
زیبایی فال حافظ در چیست؟
یکی از صنایع شعری ایهام است، بدین معنی که از یک کلمه معانی متفاوتی برداشت میشود. ایهام در اشعار حافظ به صورت گسترده مورد استفاده قرار گرفته است. همچنین از مهمترین خصوصیات شعر حافظ گستردگی مطالب ذکر شده در یک غزل اوست؛ به گونهای که در یک غزل از موضوعهای فراوانی حرف میزند. از طرفی هر بیت شعر حافظ نیز به طور مستقل قابل تفسیر است. این ویژگیهای شعر حافظ باعث شده که هر کس با هر نیتی که دیوان حافظ را بگشاید و غزلی از آن را بخواند در مورد نیت خود کلمه یا جملهای در آن مییابد و فرد فکر میکند که حافظ نیت او را خوانده و به وی جواب داده است. غافل از اینکه این ویژگی شعر حافظ است و در بقیه غزلیات او نیز کلمات یا جملاتی همخوان با نیت صاحب فال وجود دارد.
به هر حال، هر کسی با هر نیتی که دارد، قطعا میتواند با اعتقاد راسخ به آن برسد و اشعار حافظ از جهت روح افزایی و دلنشینی، آنقدر قدرتمند است که هر شنوندهای را مسحور خود میکند و شاید هم همین سحر باعث شده است که همه به لسانالغیب بودنش اعتقاد داشته باشند و فال زدن، بهانهای برای لذت بردن از این غزلیات است.
